Ο Τζέιμς Γκιστ... ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής του, μίλησε για τους επόμενους του στόχους, για τα τατουάζ του, την ιεροτελεστία πριν από κάθε παιχνίδι και ζήτησε συγγνώμη για την τιμωρία του την περασμένη σεζόν.
Ο άσος του Παναθηναϊκού άνοιξε την καρδιά του στο solotripleacb.com:
Αρχικά του ζητήθηκε να περιγράψει τον εαυτό του στο παρκέ κι αυτόν στην καθημερινότητά του: «Το να περιγράψω τον εαυτό μου με λίγα λόγια στο παρκέ είναι δύσκολο. Εγώ βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν ηγέτη, που δίνει ενισχύσεις, έναν παίκτη που σκέφτεται την άμυνα, έναν νικητή κι έναν άνθρωπο που θέλει να ευχαριστεί το κοινό.
Μου αρέσει να δίνω το καλό παράδειγμα με τις πράξεις μου στο παρκέ, να βουτάω για τις χαμένες μπάλες και να φέρνω θετική ενέργεια στα αποδυτήρια, έτσι βοηθάω την ομάδα να είναι καλύτερη εκείνη τη στιγμή. Κάνω ό,τι μπορώ για να πείσω τους συμπαίκτες μου ότι είμαστε ικανοί να νικήσουμε όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος.
Παίζω με πολλή ενέργεια κι αποφασιστικότητα για να κερδίσω κάθε παιχνίδι. Στόχος μου είναι κάθε ομάδα που βρίσκεται απέναντί μας να φοβάται από το πόσο δυνατοί μπορούμε να είμαστε τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Στέκομαι στο πλευρό κάθε συμπαίκτη μου επειδή είμαστε οικογένεια. Αν ένας παίκτης δεν τα καταφέρει στην άμυνα, θέλω να είμαι εκείνος που θα “καθαρίσει” και θα κόψει ένα σουτ ή θα κλέψει μια μπάλα και θα πάει να καρφώσει για να ξεσηκώσει τόσο το κοινό, όσο και την ομάδα.
Μου αρέσει να υπερηφανεύομαι για την άμυνά μου. Πιστεύω πως αν παίζεις εξαιρετική άμυνα θα οδηγηθείς πάντα σε εύκολη επίθεση. Μου αρέσει να δέχομαι την πρόκληση του να μαρκάρω τον καλύτερο επιθετικά αντίπαλο ή τον play maker τους. Πιστεύω ότι είμαι αρκετά γρήγορος για να μαρκάρω έναν γκαρντ κι είμαι αρκετά μεγαλόσωμος για να δημιουργήσω προβλήματα με την άμυνά μου στον καθένα.
Ο Γκάρι Γουίλιαμς που ήταν προπονητής μου στο Πανεπιστήμιο ήταν εκείνος που συνήθιζε να μας πιέζει στην άμυνα για να κερδίζει τα ματς, ακόμα και τα πρωταθλήματα. Η ενέργειά του ήταν τόσο έντονη που έκανε όλους τους παίκτες να νιώθουν ενθουσιασμό που παίζουν άμυνα. Τέσσερα χρόνια έπαιζα από τις οδηγίες του και με έμαθε πως η άμυνα είναι το “κλειδί” για την νίκη. Φυσικά, πρέπει να σκοράρει για να κερδίσεις ένα παιχνίδι, αλλά η άμυνα είναι ένας καθοριστικός παράγοντας.
Το να είμαι νικητής είναι το μόνο που ξέρω. Δεν μου αρέσει καθόλου να χάνω. Σε κάθε στιγμή που παίζω το παιχνίδι, σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω την ομάδα μου να νικήσει. Παίζω άμυνα, μαζεύω ριμπάουντ, δίνω ασίστ ή υποστηρίζω τους συμπαίκτες μου από τον πάγκο και δεν έχει σημασία πόσους πόντους θα βάλω. Θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να νικήσω, γιατί πιστεύω ότι αξίζουμε να κερδίσουμε πιο πολύ από κάθε άλλη ομάδα που παίζουμε αντίπαλοι.
Πιστεύω πως όταν ο καθένας είναι ενθουσιασμένος και έχει ενέργεια, συμπεριλαμβανομένου και του κόσμου, κάνει το παιχνίδι πιο διασκεδαστικό. Το μπάσκετ θα πρέπει να είναι διασκεδαστικό και κάθε λεπτό που παίζεις θα πρέπει να “γεμίζει” με τρελές, ενθουσιαστικές σκηνές. Αυτό κρατάει τους φιλάθλους να έρχονται ξανά στα παιχνίδια».
Για την καριέρα του και τη ζωή του: «Η Ουάσιγκτον είναι η γενέτειρά μου. Κατάγομαι από την Ουάσιγκντον και μεγάλωσα σε οικογένεια στρατιωτικών, γιαυτό και ταξίδεψα πολύ όταν ήμουν νεότερος. Γεννήθηκα στα Άβανα της Τουρκίας στην Incirlik Air Force βάση, αλλά δεν θυμάμαι πολλά, γιατί ήμουν πολύ μικρός. Έζησα στην Νεμπράσκα για τρία χρόνια και μετά πήγα στην Γερμανία για τέσσερα χρόνια! Πριν μετακομίσουμε οριστικά στην Ουάσιγκτον το 1995-1996. Πιστεύω ότι το γεγονός ότι ταξίδευα με βοήθησε να προσαρμοστώ στον τρόπο ζωής που έχω τώρα, παίζοντας μπάσκετ σε διαφορετικές χώρες.
Επιλέχθηκα στο draft από τους Σαν Αντόνιο Σπερς το 2008 και την πρώτη μου χρονιά, ο Γκρεγκ Πόποβιτς ένιωθε πως έπρεπε να βελτιωθώ περισσότερο, έτσι με έστειλε στην Μπιέλα, που ήταν μια ομάδα πρώτης κατηγορίας στην Ιταλία. Είχαμε πετυχημένη σεζόν, φτάσαμε στους στόχους της ομάδας, αποκλείοντας την Ρόμα στον πρώτο γύρο. Περάσαμε στους ημιτελικούς και γνωρίσαμε τον αποκλεισμό ύστερα από τέσσερα παιχνίδια κόντρα στην Αρμάνι Μιλάνο.
Το 2009 επέστρεψα πίσω στους Σαν Αντόνιο Σπερς για να είμαι στο βασικό ρόστερ, όμως δυο μέρες πριν το προπονητικό καμπ, τραυματίστηκα στο δεξί μου πόδι και ήμουν στα... πιτς για τρεις μήνες. Με την επιστροφή μου τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς επέλεξε να τελειώσω τη σεζόν στο Κράσνονταρ της Ρωσίας με την Λοκομοτίβ Κουμπάν. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για εμένα, επειδή περίμενα να βρίσκομαι στο ΝΒΑ, όχι να παίζω στη Ρωσία. Ήταν πραγματικά μια ταπεινωτική εμπειρία για εμένα που με έκανε να ωριμάσω όχι μόνο σαν παίκτης αλλά και ως άνθρωπος.
Το 2010 επέστρεψε στο Σαν Αντόνιο και προσπάθησα να βρεθώ στο ρόστερ και πάλι. Ήμουν αποφασισμένος και είχα κίνητρο να φτάσω στην πρώτη ομάδα με κάθε κόστος. Ωστόσο, δύο μέρες πριν την πρεμιέρα του πρωταθλήματος έμεινα ελεύθερος. Ήμουν πολύ απογοητευμένος, αλλά αυτό μου έδωσε νέο κίνητρο να αποδείξω ότι ανήκω στο υψηλότερο επίπεδο.
Μετά την απομάκρυνσή μου από τους Σπερς υπέγραψα στην Παρτιζάν. Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την καλύτερη διοργάνωση της Ευρώπης, την Eυρωλίγκα. Είχα ξαιρετική σεζόν, η ομάδα προκρίθηκε στο TΟP 16 κι εμείς κερδίσαμε το σερβικό Κύπελλο, την Αδριατική λίγκα και το πρωτάθλημα Σερβίας. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη σεζόν!
Έπειτα το 2011 υπέγραψα με την Φενέρμπαχτσε. Ήταν δύσκολη σεζόν για μένα για πάρα πολλούς λόγους, αλλά έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα σε κάθε ευκαιρία που μου δόθηκε. Η ομάδα παρόλα αυτάδεν έφτασε στα playoffs της Ευρωλίγκας, χάσαμε στον πρώτο γύρο του τουρκικού Κυπέλλου κι αποκλειστήκαμε στον πρώτο γύρο του τουρκικού πρωταθλήματος. Η πιο αποτυχημένη σεζόν μου με διαφορά!
Το 2012 υπέγραψα συμβόλαιο με την Ουνικάχα. Πίστευα πως αυτή ήταν η ευκαιρία μου να επανακάμψω από μια δύσκολη σεζόν στην Τουρκία και να πάω στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, τη liga endesa. Όμως, εκείνη η σεζόν έγινε… τρενάκι του λούνα πάρκ. Πήρα μέρος στην πρώτη ανταλλαγή που έγινε στην Ευρώπη. Τρεις μήνες μετά την έναρξη της σεζόν, ο Γιάσμιν Ρέπεσα δεν ήταν ευχαριστημένος με εμένα και θεωρούσε πως είμαι ο λόγος που η ομάδα δεν τα πηγαίνει καλά στo Πρωτάθλημα. Έτσι, με έκανε ανταλλαγή με τον Παναθηναϊκό και ήρθα στην Αθήνα.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη κι αμφισβήτησα την ικανότητά μου να είμαι μεταξύ των κορυφαίων παικτών, αλλά τελικά απέδειξα στον εαυτό μου πως όλοι είναι λάθος. Είδα αυτή την ευκαιρία σαν ένα νέο ξεκίνημα. Εκείνη η σεζόν τελείωσε ως μία από τις καλύτερές μου ως επαγγελματίας. Ο Παναθηναϊκός έφτασε στα playoffs της ευρωλίγκας κι έχασε στο Game 5 με 2 πόντους από την Μπαρτσελόνα, πήραμε το Κύπελλο και νικήσαμε τον Πρωταθλητή Ευρώπης, Ολυμπιακό με 3-0 στο πρωτάθλημα. Από εκείνη την ανταλλαγή και μετά έμεινα στον Παναθηναϊκό και έχω συνεχίσει να είμαι πετυχημένος. Ο επόμενος στόχος μου είναι να κερδίσω την Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό».
Για τη ζωή εκτός μπάσκετ: «Δεν καθορίζει το ποιος είμαι το γεγονός ότι παίζω μπάσκετ, είμαι ένας στοργικός πατέρας. Μπορώ επίσης να είμαι καλός φίλος, αστείος, περιπετειώδης, ντροπαλός και… κουλ. Παίζω video games, βλέπω σινεμά και μου αρέσει να παίζω με τον σκύλο μου. Λατρεύω τα ζώα, το φαγητό και φυσικά τα ταξίδια. Με ηρεμεί να βλέπω τη θέα, τα βουνά ή τη θάλασσα… Απλά για να βλέπω τη ζωή μου, όλα όσα έχω πετύχει και αυτά που θέλω να πετύχω».
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο πως νιώθει που αγωνίζεται με την φανέλα του Παναθηναϊκού: «Το να φοράς τη φανέλα του Παναθηναϊκού είναι τιμή. Τόσοι πολλοί σπουδαίοι παίκτες έχουν παίξει γι' αυτή την ομάδα, που έχει παράδοση και ιστορία από τις πολλές κατακτήσεις τίτλων στην Ευρώπη, αλλά και την Ελλάδα. Δεν είναι τίποτα λιγότερο από περηφάνια το να φοράς αυτή τη φανέλα! Το να έχεις την ευκαιρία να παίξεις μπροστά σε 17.000 φιλάθλους σε κάθε παιχνίδι της ευρωλίγκας, είναι ένα απίστευτο συναίσθημα. Δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις τι αισθήματα σου δημιουργεί αυτή η ατμόσφαιρα. Ακόμα, η ευκαιρία που σου δίνεται να παίξεις μαζί με έναν θρύλο σαν τον Δημήτρη Διαμαντίδη είναι μια μεγάλη τιμή και κάτι που πολλοί ονειρεύονται».
Στη συνέχεια ζήτησε συγγνώμη για την τιμωρία του από τους φιλάθλους: «Θα ήθελα να τους εκφράσω την ειλικρινή συγγνώμη μου. Για να βρίσκεσαι ως παίκτης στο υψηλότερο επίπεδο κάποια πράγματα δεν πρέπει να γίνονται. Γι’ αυτό είμαι πραγματικά λυπημένος και θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις να δώσω πίσω την χαρά και την ενέργεια στον Παναθηναϊκό, αλλά και την Θύρα 13. Αυτό είναι επίσης ένα μήνυμα στους φιλάθλους,αλλά και τα νέα παιδιά ανά τον κόσμο που παλεύουν και ονειρεύονται να γίνουν μπασκετμπολίστες στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Πρέπει να θυσιαστείς για να γίνεις ο καλύτερος σε ό,τι κι αν κάνεις. Όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο, δεν υπάρχει ιδιωτική ζωή. Παίζεις σκληρά, παίζεις δυνατά! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!».
Για το τι κάνει πριν από κάθε παιχνίδι: «Μου αρέσει να περπατώ από τη μία γραμμή του γηπέδου στην άλλη πριν την παρουσίαση των παικτών και προσεύχομαι. Λέω την ίδια προσευχή σε κάθε παιχνίδι, μετά καθαρίζει το μυαλό μου και σκέφτομαι το ματς. Σκέφτομαι την επίθεση, σκέφτομαι την άμυνα, σκέφτομαι πως θα έχω ένα σπουδαίο παιχνίδι, ώστε να βγάζω μόνο ενέργεια».
Για το ελληνικό Πρωτάθλημα: «Νομίζω πως το ελληνικό Πρωτάθλημα θα είναι πολύ ανταγωνιστικό φέτος. Υπάρχει μία από τις μεγαλύτερες αντιπαλότητες στην Ευρώπης, μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και άλλες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος δημιουργούν προβλήματα κάθε χρόνο σε αυτούς τους ισχυρούς συλλόγους. Τα τελευταία δέκα χρόνια υπήρξε τουλάχιστον μία ή δυο ελληνικές ομάδας στο Final Four, οπότε μπορούμε να πούμε πως αυτή η σεζόν θα είναι καλή για το ελληνικό μπάσκετ».
Για το πόσο τον βοήθησε ο Αργύρης Πεδουλάκης: «Με βοήθησε πιο πολύ από όλους ως παίκτη. Πίστεψε σε εμένα και την ικανότητά μου να επηρεάσω έναν αγώνα. Με βοήθησε να διευρύνω τους γνωστικούς μου ορίζοντες για το παιχνίδι και το πιο σημαντικό μου έδωσε αυτοπεποίθηση. Πιστεύω ότι αν δεν ήταν εκείνος θα ήμουν ένας διαφορετικός παίκτης και ίσως δεν θα έπαιζα ακόμα στο επίπεδο ευρωλίγκας».
Για τους υπόλοιπους ανθρώπους που έπαιξαν ρόλο στη ζωή του: «Ο Τζο Σμιθ ήταν παλιός μου συμπαίκτης στην Μπιέλα, ο Τζέραλντ Γκριν ήταν συμπαίκτης μου στην Λοκομοτίβ, ο Στεφάν Λάσμε και ο Μάικ Μπατίστ στον Παναθηναϊκό. Αυτοί οι λίγοι που ανέφερα, με βοήθησαν να μεγαλώσω ως άνθρωπος σε πολλές διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Θα είμαστε για πάντα φίλοι από τις εμπειρίες και αυτά που έχουμε περάσει μαζί. Τους βλέπω σαν αδέρφια».
Για την Ουνικάχα: «Αγάπησα τη Μάλαγα. Είναι ένα από τα καλύτερα μέρη μου έχω βρεθεί ποτέ! Στενοχωρήθηκα όταν έπρεπε να φύγω. Οι συμπαίκτες μου ήταν σαν οικογένεια για μένα. Τους καλούσα όλους στο σπίτι μου για μπάρμπεκιου σχεδόν κάθε εβδομάδα κι είχαμε σπουδαία σχέση. Ακόμα μιλάω με τους Σίμον, Λίμα, Γουίλιαμς και τον Ζόραν Ντράγκιτς. Ήμασταν πρώτοι στην ευρωλίγκα στους ομίλους και μετά τη νίκη μας επί της Μακάμπι. Δεν είμαι σίγουρος ποιος ήταν ο λόγος που έφυγα, αλλά όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!».
Στη συνέχεια σύγκρινε το ελληνικό Πρωτάθλημα με αυτό της liga endesa: «Δεν είναι εύκολο να συγκρίνες αυτά τα δύο πρωταθλήματα. Πιστεύω ότι το υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού είναι στην Ισπανία αν θέλεις να συγκρίνεις. Κάθε παιχνίδι στην Ισπανία είναι σχεδόν σαν το επίπεδο της ευρωλίγκας και πρέπει να είσαι έτοιμος κάθε στιγμή. Δεν μου αρέσει στο ελληνικό πρωτάθλημα που κάποια παιχνίδια είναι πιο εύκολα από κάποια άλλα. Η Ρεάλ κέρδισε τέσσερις τίτλους πέρυσι. Η Μπαρτσελόνα έχει σπουδαία ιστορία, όπως και η Λαμποράλ Κούτσα, η Μπιλμπάο, η Βαλένθια, η Ουνικάχα και κάθε άλλη ομάδα στη Liga endesa είναι σε υψηλό επίπεδο. Oι δύο μεγάλοι της Ελλάδας όμως παραμένουν οι δύο καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία».
Για τα τατουάζ που έχει: «Έχω περισσότερα από 20 τατουάζ, δεν είναι εύκολι να τα εξηγήσω όλα. Όλα τα τατουάζ έχουν μεγάλη σημασία για μένα. Η δεξιά πλευρά του σώματός μου έχει πιο πολλά τατουάζ που με εμπνέουν στη ζωή μου και σε πράγματα που πιστεύω. Η αριστερή πλευρά έχει πιο πολλά που είναι από την πραγματική ζωή μου, τον τρόπο ζωής μου και τις εμπειρίες μου. Είναι χόμπι μου να εκφράζομαι μέσω της τέχνης στο σώμα μου. Σκοπεύω να κάνω περισσότερα, μείνετε συντονισμένοι!».
Blogger Comment
Facebook Comment